Net geen racefiets

Eind augustus 2017. Al een tijdje had ik last van De Kriebel. Ik moest weg, alleen en snel! Er tussenuit. Op mijn sportfiets. Detail, ik had geen sportfiets.

Als bijna zevenendertig jaar oud persoon besloot ik me eerst te gaan oriënteren. Zodat ik komend voorjaar een afgewogen besluit kon nemen over welke fiets ik ging kopen.

Uiteraard eerst even overleggen met de vriendin of dat wel een goed idee is.

Zij: Hahaha komend jaar? Hahaha, ik geef je drie weken.

Ik: Tuurlijk niet, ik ga me alleen even oriënteren.

Zij: drie weken!

Eerst even mijn wensenlijstje opstellen. Ik wil een fiets waarop ik snel vooruit kom, het gaat in eerste instantie om lekker sportief een eind te fietsen. De fiets moet ook niet uit elkaar vallen als ik een bos- of klinkerpaadje neem (Paris-Roubaix had ik nog nooit van gehoord). Soms wil ik ook mijn camera meenemen (Net geen DSLR). Naast wannabe-fietsnerd ben ik namelijk ook een fotonerd.

Ik besloot dat een racefiets niet aan mijn eisen voldeed, maar dat ik een fiets zocht die daar wel bij in de buurt kwam.

Prima plan lijkt me. Op naar de fietsenwinkel. De medewerker nam alle tijd om me alles te laten zien wat ie had staan. Gebaseerd op mijn wensen kwamen we uit bij de “flat bar road bikes”. Racefietsen met een plat stuur. En MTB pedalen. En een iets andere frame-geometrie. Oh ja en de banden zijn iets breder.

En wat een geluk! Er stond nog één Cube SL Road Race model vorig jaar, en daarom was die in de aanbieding. Shimano 105 set, disc brakes, carbon voorvork, de hele mikmak. De verschillen met model 2017 waren miniem. Met name de kleur van het frame.

Of ik een proefritje wil maken?

Even later sta ik buiten met een fiets die ik ongetraind met twee vingers kan optillen. Ik stap op en duw voorzichtig de pedalen naar beneden. Even wat asfalt opzoeken. Pedaaltjes iets harder naar beneden.

Wind door mijn (9mm lange) haren. Het suist in mijn oren. Fietsers vliegen voorbij. Nee wacht, ik vlieg hun voorbij. Adrenaline vloeit. Wat een gevoel! Wat kost het weinig moeite, waar zit dat elektrische motortje verborgen?

Juist. Deze fiets kon mijn goedkeuring wel wegdragen.

En waarom wachten tot komend jaar? Waarom niet nu driehonderd euro besparen en er heel eind augustus en de nazomer plezier van hebben?

Omdat ik dus zevenendertig jaar aan wijsheid heb opgebouwd. Ik ga er eerst even een nachtje erover slapen. Internet afspeuren naar alle mogelijke informatie. Over fietsen in het algemeen en deze fiets en dit merk in het bijzonder om alles te weten te komen dat er te vinden is (had ik al vermeld dat ik zo af en toe een paar nerd- en neurootachtige trekjes heb?).

Ook ging ik dit meesterlijk goede plan overleggen met mijn vriendin.

Zij: Hahaha. Komend jaar zei je toch?

Ik: …

Zij: Drie weken zei ik toch? Hahaha het is nu een dag later!

Ik: …

Zij: Hahaha!

Op naar de fietsenwinkel.

Wanneer kan ie klaar zijn?

“Over twee dagen”

Top, doe maar!

Een dag later word ik gebeld.

“Uw fiets staat klaar!”.

Nu al?

“Ja!”

Ok, tot zo!

Eindelijk kon ik mijn fiets ophalen.

Piep piep tuut tuut. Pinpas door het apparaat. Geen centje pijn.

De zon scheen, maar het was niet te warm. Topdag om mijn nieuwe vriend met twee wielen lekker uit te proberen. Eerst maar een klein rondje naar Hattem en dan weer terug. Half uurtje.

Drieënveertig kilometer en twee uur en later kom ik hijgend thuis. Ik stap met trillende benen af en voel de kramp in mijn vingers. Wat een fantastisch gevoel!

Ik heb nog geen moment spijt gehad. De kick die je krijgt van zo snel fietsen. Dit had ik veel eerder moeten doen.

Of had ik toch een echte racefiets moeten kopen?

Eerst maar even mijn ketting verwennen met mijn net bezorgde flesje Squirt Dry Lube.